Begin november was voor mij een donkere periode.
Te donker om in mijn eentje het licht weer te vinden. Ik heb dan contact opgenomen met Lost & Co.
Jullie hebben me dadelijk teruggebeld, naar me geluisterd.
en me voorgesteld om te praten met Christ’l en met Lutgard, allebei compagnons.
Het werden bijzonder fijne gesprekken. Met Christ’l had ik via de telefoon dadelijk een connectie.
Ik had een gevoel van herkenning bij haar verhaal van verlies.
Ik heb er heel veel moed en troost uit gehaald.
En vooral de geruststelling: het is oké wat ik nu voel, ik ben geen ‘probleem’.
Met Lutgard heb ik een prachtige wandeling gemaakt op de Kesselse Heide.
Haar bemoedigende woorden, haar wijze raad die ze me meegaf zonder die op te dringen...
Het gaf me de moed om verder te gaan.
En vooral het gevoel: ik sta hier niet alleen voor.
Lieve mensen omringen mij en gaan met me mee.
Daarna heeft Christ’l me nog eens gebeld, om te vragen hoehet ondertussen met me ging.
Ook deze keer een heel fijne en hartverwarmendebabbel.
Ze vertelde me ook over de Troost op wandel, die georganiseerd zou worden.
Die zondag ben ik toen met een klein hartje naar Lier gegaan om de wandeling mee te doen.
Het was letterlijk een troostwandeling, in fijn gezelschap,
en schitterend gecoacht door Leen en Annelies.
Ik voelde me omringd door een warm dekentje. De zon scheen aangenaam.
Bewegen, en zeker wandelen, is voor mij ook heel helend, en dan zeker als ik zo goed begeleid word.
Op een bruggetje over de Nete mochten we een boodschap schrijven op een minibootje van bamboe.
Dat mochten we dan met de stroom laten meevaren.
Daarop heb ik mijn afscheid aan André (mijn overleden partner) geschreven.
De woorden die ik hem niet meer had kunnen zeggen.
En daar heb ik nu vrede mee.
En zo heb ik niet alleen de troostwandeling meegedaan,
maar zie ik dit hele project ook als een belangrijk stukje weg dat ik heb afgelegd.
Toen ik in november belde,
zat ik niet alleen met het ondraaglijke verlies van mijn liefste reis- en levensgezel,
maar ook met het schuldgevoel dat ik geen sereen afscheid had kunnen nemen.
En dat heb ik concreet op de wandeling kunnen afronden.
De cirkel is rond.
Ik kan nu weer verder.
Ik weet nu ook dat rouwen een hobbelig parcours is.
Dat het een deel zal blijven van mezelf.
En dat ik in het roeibootje zit, met de twee peddels:
eentje van verdriet en verlies,
en eentje van herstel en levensvreugde.
En dat ik met beide zal moeten roeien.
De enige manier om vooruit te gaan.
Een grote dankjewel,
eentje met een gouden randje