Getuigenis van Leen:
Vrijdag 13 maart ging ons land in lockdown.
Voor ons gezin betekende dat het begin van een onwezenlijke tijd.
Opa ziek... corona... ziekenhuis... intensieve zorgen...
Hij stierf een maand na zijn positieve test.
Het afscheid was niet zoals het zou moeten zijn.
We waren alleen op ons gezin aangewezen.
Maar daardoor was het dubbel zo intens.
We omarmden ons verdriet en onze pijn.
En dan gaat het leven verder, zeggen ze.
Maar het ging niet verder.
Het leven stond nog altijd even stil, ook rondom ons.
Geen werk, geen school, allemaal gewoon thuis.
Ongewoon thuis, met veel vragen en twijfels.
En een tiener met diepe levensvragen:
opa die niet meer is, vrienden die fysiek onbereikbaar zijn,
geen enkel vooruitzicht op verandering, geen perspectief...
Een leven dat helemaal niet meer geeft wat een opgroeiende tiener nodig heeft.
Goed om zichzelf in te graven in verdriet, pijn, angst, twijfel...
De put werd alsmaar dieper.
Tot we bij ‘Lost en co’ een co vonden in het verlies.
Wekelijks een telefoontje voor een babbeltje.
Haar verhaal kreeg een plaats, ze werd beluisterd en gehoord.
Ze voelde zich eerst zo verloren, maar vond samen met haar co weer de weg.
Ondertussen gaat het leven weer verder.
En zij wandelt vrolijk mee.
