Mijn verlieservaring
Ik ben een kind van de jaren ’80, in die tijd werd er nog niet veel gepraat met kinderen. Mijn zus en ik voelden aan dat er ‘iets’ was met onze mama. Toen ik 4 was werd ze een tijdlang opgenomen. Ook hier kwam niet veel uitleg bij, alleen een grote ‘pennenzak’ met pillen herinner me ik nog. Mijn moeder had een psychische kwetsbaarheid, haar psychoses waren een deel van het (gezins)leven. Soms was ze heel blij, dan weer heel droevig, soms zag ze de dingen helemaal anders dan eender wie die ik kende. Maar het was mijn mama en mijn wereld, ik vond het normaal dat het anders was bij ons.
Mijn ouders gingen uit elkaar doen ik 7 was, ik miste steeds de andere ouder, ons gezin was nooit meer compleet, daar heb ik het erg moeilijk mee gehad. Tijdens een psychotische periode van mijn mama werd het te onveilig en werden mijn zus en ik (13 jaar) toegewezen aan mijn vader. Met weinig uitleg, het was gewoon zo. Jaren later werd het contact hersteld maar het was niet meer mijn mama voor mij. Ook fijn maar, er was altijd een afstand. Uiteindelijk stapte ze uit het leven toen ik 21 jaar was.
De volgende jaren stonden in het teken van overleven. In het nieuwe gezin van mijn vader ging het niet zo vlot waardoor ik op mezelf aangewezen was. Pas wanneer ik een stabiele job had en mijn huidige partner leerde kennen was er voldoende veiligheid om terug te kijken naar de context waarin ik opgroeide. Mama worden was voor mij iets ongelofelijk groot, soms te groot, ik voelde me heel erg verantwoordelijk, wilde het ‘te’ goed doen en was bang om ook ‘ziek’ te worden. Ik volgde vele jaren gesprekstherapie, deed enkele familieopstellingen en kreeg daardoor opnieuw vertrouwen in mezelf en de wereld.
Wie ben ik
Ik ben Stefanie Peeters, 41 jaar en ik woon in Lier met mijn vriend en onze twee kinderen van 6 en 8 jaar. Na 16 jaar werken als ambtenaar heb ik gekozen om opnieuw te gaan studeren en mijn studie te combineren met een halftijdse job. De opleiding tot rouw- en verliesconsulent aan de Arteveldehogeschool in Gent sprak me meteen aan als startpunt voor een nieuwe zinvolle invulling van mijn (werk)leven.
Lost & Co
“Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.”
Het eerste deel gaat over allerlei verwachtingen die ik voel vanuit mijn gezin van herkomst en vanuit de samenleving. Het tweede deel gaat over de invulling die ik aan mijn leven wil geven, waar ik mij goed bij voel en waar ik energie van krijg, mijn eigen programma dus. Deze energie wil ik graag meenemen in gesprekken over psychische kwetsbaarheid. Misschien herken je op een of andere manier iets uit mijn verhaal en doet het je deugd dit al wandelend of bij een koffie te delen.