Mijn verlieservaring
Als ik twaalf ben, wordt mijn moeder ziek. Dat confronteert me voor het eerst met kanker. Na acht jaar, waarin levenskwaliteit en moeilijke periodes elkaar afwisselen, eindigt haar levensopdracht. Nauwelijks 47 is ze geworden. Borstkanker geeft me in 2009 de gelegenheid om te evalueren wat je als patiënt, zowel fysisch als psychisch nodig hebt. Ik stond vooral te kijken van de taboesfeer waarin ik, ongewild, wordt opgenomen. In een latere periode van mijn leven haalt een twee jaar durende ernstige depressie me onderuit. Ook rond dit thema is taboe voelbaar aanwezig en circuleren heel wat misvattingen. Zij die ermee te maken krijgen, worden vaak tot het ‘niets’ veroordeeld waartoe de depressie hen herleidt. Als je een depressie doormaakt is dat ook zíchtbaar, alleen moeten we met andere ogen leren kijken. Mijn vader overlijdt in 2016. Hij is dan 88 en iemand die de touwtjes in handen heeft, figuurlijk en letterlijk tot op het einde. Door een depressie lijkt zijn leven op een bepaald moment zinloos en zonder perspectief. Bovendien zou hij de beperkingen van het ouder worden ervaren als het afbrokkelen van zijn zelfbeeld, trots en waardigheid. De puzzel valt voor mij helemaal in elkaar, voor hem betekende dit waardig sterven. Het klinkt wellicht comfortabeler voor te wenden dat hij een overdosis medicatie had genomen, toch heb ik gekozen voor transparantie en eerlijke communicatie rond zijn levenseinde.
Wie ben ik?
Als verpleegkundige, kies ik na enkele jaren werkervaring specifiek voor oncologische patiënten. Dit thema zit vanuit mijn thuissituatie verweven in mijn ervaringswereld. Mijn opleiding tot psychotherapeute ervaar ik als een meerwaarde binnen de beperkte ‘luister’tijd op de oncologische afdeling. Ik sta niet meer in het werkveld. Dat levert mij extra tijd om te lezen, schrijven en fietsen.
Lost & Co en ik
Op mijn levensweg leer ik dat rouwen na verlies, een fase is die noodzakelijk voorafgaat aan het opnieuw vinden van kracht in jezelf. Door begrijpend en zonder oordeel te luisteren wil ik als Compagnon bijdragen aan het uit de onwennigheid halen van wat moeilijk bespreekbaar is. Als Ambassadeur grijp ik iedere gelegenheid aan om te spreken over de werking van Lost & Co.