Mijn verlieservaring
Ik was nog jong toen een auto-ongeval me deed botsen op de realiteit van mijn eigen eindigheid. Met het ontwaken, kwam ook de dankbaarheid om de nieuwe kans. Dat besef zou me parten spelen voor de rest van mijn leven.
In november ’19 verloor ik mijn vader en 6 maanden later mijn moeder in volle coronatijd. Afscheid nemen van hen die mij het leven gaven veranderde de plek van mijn bestaan. Het schudt aan de takken van de levensboom, het nodigt me uit om naar een nieuwe verbinding met geliefden-aan-de-overkant te zoeken en naar een nieuwe grond om op te (be)staan. Dat beiden mochten sterven in hun vertrouwde omgeving en thuis opgebaard werden in nabijheid van geliefden is een geschenk dat nog nazindert en mijn rouwproces voorwaar verzacht.
Wie ben ik?
Beroepshalve werk ik deeltijds in een voorziening voor mensen met een mentale beperking. Daarnaast werk ik als zelfstandige uitvaartbegeleider en ga ik met nabestaanden enkele dagen op weg tussen sterven en uitvaart.
Soms ga ik in gesprek met zij die op de drempel van sterven staan en kijken we of er nog iets gezegd, geschreven of gedeeld wil worden. Nabij mogen zijn op deze momenten in een mensenleven, waar de grens tussen leven en sterven nog slechts als een draad van zijden is, toont me hoe krachtig breekbaarheid kan zijn. Gesprekken over de dood gaan altijd over het leven. Over schoonheid, liefde, troost.
Lost & Co en ik
In het landschap van rouw bestaat geen landkaart, en dus leidt het langs ongekende paden. We wandelen een beetje op de tast met ons eigen tempo als de enige gids. Wat de tocht des te heilzamer maakt, zijn tochtgenoten. Compagnons de route. Zo wil ik er voor jou zijn.