Mijn verlieservaring
Mijn oudere broer is in december 2022 gestorven aan een hersenbloeding. Deze hersenbloeding was een gevolg van cocaïne.
Mijn broer was al heel lang depressief, al sinds zo lang ik weet ging hij regelmatig naar psychiatrische instellingen en kreeg hij psychologische ondersteuning. Hij was heel ongelukkig en wou niet leven, alcohol- en druggebruik waren zijn manieren om hiermee om te gaan. Ik wist ook niet echt goed of hij depressief werd door de drugs ofdat hij drugs gebruikte om met zijn depressie om te gaan?
Als gezin stonden wij hier heel machteloos tegenover, wij probeerde alles wat we konden maar meer dan gedwongen opnames kun je in België helaas niet doen.
Ik heb vaak gehoopt dat er met zijn druggebruik ergens een ‘rock bottom’ ging komen en het vanaf dan wel beter zou gaan. Dit was ook mijne eerste gedachte toen ik het berichtje van mijn vader kreeg dat mijn broer in het ziekenhuis lag.
Er is zo’n lange periode geweest dat ik mijn hart voelde zakken wanneer ik in het nieuws zag dat er een treinaanrijding was of wanneer ik een berichtje van mijn ouders kreeg waarin ze vroegen of ik nog iets had gehoord van hem. Steeds als ik zijn kamer of appartement binnenging werd ik helemaal stijf van angst omdat ik dacht dat ik hem dood ging aantreffen.
Dit maakte ook dat ik ook in een heel ‘raar’ rouwproces zat, het was vaak moeilijk om te beseffen dat hij nu echt echt er niet meer was en dat deze keer echt geen hoop meer was.
Ik ben met heel zijn geschiedenis achteraf gezien eigenlijk ergens blij met de manier waarop hij is gestorven. Het idee dat hij zichzelf niets heeft moeten aandoen maar toch niet meer moet leven, is een soort van opluchting voor mij. Dit is iets heel vreemd om uit te spreken, en het heeft ook lang geduurd voor ik dit toe durfde te geven.
Ook thuis was dit allemaal niet makkelijk, er waren vaak spanningen binnen het gezin. We gingen allemaal op een andere manier om met zijn dood, en het was niet altijd even makkelijk om elkaar daarin terug te vinden. Bovendien had ik vaak de nood om goed te maken wat mijn broer ‘kapot’ had gemaakt. Om aan mijn ouders te tonen dat zij goede ouders waren en dat de drugsverslaving niet hun schuld was.
Het verhaal stopt ook niet bij zijn dood. Ik heb erna beseft hoe een groot taboe er hangt rondom dit onderwerp. Zeker praten met mijn vrienden over hem was heel moeilijk. Mensen denken precies steeds dat je gaat instorten als je over hem praat en durven daardoor niet eens een simpele vraag zoals ‘Hoe gaat het met jou?’ te stellen. Ik zag ook steeds mensen hun gezicht verkrampen van ongemak als ik zijn naam uitsprak. Dit vind ik nog altijd spijtig en, zeker voor mensen in een rouwproces, nogal frustrerend
Wie ben ik?
Ik ben Laura, een studente van 21 jaar. Ik heb enorm veel hobby’s en ben altijd wel bezig met iets, maar ik sta ook graag even stil bij het leven en de dood en alles daartussen. Ik heb enorm veel levenslessen meegekregen uit het hele verhaal met mijn broer en ik wil hier graag anderen mee inspireren.
Lost & Co en ik
Ik leerde Lost & Co kennen via een stage. Ik was mee verantwoordelijk voor het organiseren van een week vol met activiteiten die rouw, ziekte en verlies onder de aandacht brengen op de Vrije Universiteit Brussel. Sinds het verlies van mijn broer is het mijn missie geworden om het taboe dat hangt rond praten over de dood en verlies te doorbreken, zeker onder jonge mensen. Ik vond Lost & Co zo’n mooie organisatie. Daarom wou ik er zelf heel graag deel van zijn. Bovendien doe ik niets liever dan anderen helpen en ondersteunen. Ik doe dit heel graag door een luisterend oor te bieden of een warme babbel.