Mijn verlieservaring
Al vroeg in mijn kindertijd en jeugd kwam ik in contact met verlies, met afscheid nemen. Er werd toen niet de juiste aandacht aan gegeven door mijn omgeving, waardoor deze verliezen zich opstapelden in mijn rugzak, een rugzak die zwaar werd om dragen.
Toen ik 10 was, kwam mijn neef van 21 om het leven in een verkeersongeval. Iets later volgden in vrij snel tempo het overlijden van een oom, een tante, een andere neef en mijn grootmoeder. Ik was toen 12 jaar en er werd niet veel over afscheid nemen of over sterven gesproken, dus al die overlijdens passeerden zonder meer, maar maakten wel een diepe indruk op mijn jonge ik.
Toen ik 17 was pleegde een vriend zelfmoord. Ook dit traumatiserend overlijden werd zonder veel woorden geklasseerd… er kon of mocht niet te veel over gepraat worden.
Later dat jaar leerde ik mijn eerste grote liefde kennen. We waren jong, zorgeloos en erg gelukkig samen… tot mijn partner 2 jaar later ziek werd … Hij was 21 en kreeg darmkanker. Na de nodige operaties en chemotherapie kwam het verdict : hij was terminaal ziek en zou het einde van het jaar niet halen. Hij was 24, ik 21 ... Ik zette mijn studies stop en zocht werk, we gingen samenwonen en ik zorgde met veel liefde voor hem tot hij vlak voor Kerst bij ons thuis overleed. Bijzonder traumatisch voor een jong meisje om dit zelf op te vangen en te dragen.
Iets meer dan 2 jaar later kreeg ik op een dag telefoon op mijn werk : mijn papa was niet aangekomen op zijn werkplek … hij was vermist. Na 4 maanden werd hij uiteindelijk teruggevonden in zijn auto op de bodem van de Schelde. Een helse 4 maanden waren het. Voor mijn mama, voor mezelf, voor familie en vrienden. Wat was er gebeurd? We zullen het nooit weten…
Intussen was ik gehuwd en snel was ik zwanger: een blijde gebeurtenis… echter op dat moment overleed mijn 2de grootmoeder… ook aan darmkanker…
Na de geboorte van mijn dochter volgde snel mijn zoon. 2 fijne kinderen die intussen jongvolwassenen zijn.
Jammer genoeg had ik geen fijne relatie met de vader van mijn kinderen; na 10 jaar kwam er dan ook een einde aan het huwelijk. Het werd een (v)echtscheiding met veel negatieve emoties … een probleemsituatie die vele jaren aansleepte en een zware stempel drukte op mezelf en de kinderen.
Ik belandde in een depressie en was 4 maanden werkonbekwaam. Ik ging dan wel terug aan de slag maar was eigenlijk niet voldoende hersteld : alle opgestapelde verdriet uit het verleden was nog niet verwerkt maar ik wilde sterk zijn, dus deed maar verder…
Een betere periode diende zich aan dankzij een nieuwe relatie en in 2016 de geboorte van onze jongste zoon.
2023 begon in mineur: mijn meter overleed in januari. Ze leed al enkele jaren aan Alzheimer en samen met mijn mama nam ik de zorg voor haar op. Een zware taak…een zwaar afscheid.
Kort daarna werd er een grote herstructurering aangekondigd op mijn werk en dit was voor mij te veel om nog te kunnen dragen: 32 jaar dienst, vaak geleefd in functie van mijn job en dan dat... ik werd ziek (Burnout) en besliste dat het tijd was om de rouw eens écht toe te laten: alle gebeurtenissen uit het verleden kregen de ruimte en de tijd die ze verdienden, die ik verdiende.
Met behulp van wekelijkse bezoeken bij een psychologe gedurende 5 maanden en aansluitend een intensief traject van 12 maanden bij een bewustzijnscoach leer ik mezelf te herinneren wie ik werkelijk ben door me te verbinden met de kracht en wijsheid van mijn ware Ik. Opnieuw leren leven volgens mijn hartsverlangen en mijn levensdoel ontdekken door meer zelfliefde, zelfvertrouwen, eigenwaarde en bewustzijn als stevige basis is de manier om al mijn trauma’s en oude pijnen te helen.
Daarnaast kwam Lost & Co op mijn pad. Een prachtig initiatief dat me het gevoel gaf niet alleen te staan in mijn verdriet en pijn…
Wie ben ik?
Ik ben Debby Verheyen, 50 jaar. Ik ben een mama van 3 kinderen en plusmama van 1 pluszoon en ben gehuwd met een lieve man. Samen wonen we in Nijlen. Ik heb altijd in de retailsector gewerkt en ben momenteel aan het uitzoeken wat ik in de toekomst ga doen. De eerste stap is een opleiding tot rouw- en verliescoach volgen.
Ik hou van eenvoudige dingen zoals lekker eten, gezelschapsspelletjes spelen, naar het voetbal gaan kijken, een boek lezen, … Reizen vind ik ook ontzettend leuk : naar Zeeland, naar Griekenland of in de winter naar de bergen…
Lost & Co en ik
Ik leerde Lost & Co in de zomer van 2023 kennen toen ik ziek werd (burnout en depressie). Ik zocht hulp voor uitgestelde rouwverwerking en zo ontdekte ik Lost & Co.
Ik ging een wandeling maken met een Compagnon en kon bij haar mijn verhaal vertellen en het voelde zo vertrouwd… zonder oordeel luisterde ze écht en dat deed deugd…
Wil jij ook iemand ontmoeten die er eens gewoon is voor jou ? Iemand die naast je loopt en luistert ? Dan zal ik die iemand graag voor jou zijn. In alle vertrouwen, tijdens een wandeling of bij een koffie. Gewoon als jouw compagnon, zonder meer…
Rouw is als de oceaan: het komt in golven van eb en vloed. Soms is het water kalm en soms is het overweldigend. Het enige dat we kunnen doen is leren zwemmen. -Vicki Harrison-