Mijn verlieservaring
Ik was destijds 12 jaar toen ik mijn mama verloor aan de gevolgen van huidkanker. Omdat er destijds niet de nodige omkadering voor bestond, het onderwerp nog meer taboe was dan vandaag en mijn omgeving niet over hun verdriet kon praten, werd zij spijtig genoeg, letterlijk en figuurlijk doodgezwegen.
Door dat verdriet te verdringen, te zorgen voor anderen en door te blijven doorgaan, ging ik van leven naar overleven, leefde ik op ratio i.p.v. op gevoel en ontwikkelde ik, zonder dat ik het zelf besefte, patronen die op den duur niet meer houdbaar waren.
Emotionele verwaarlozing van mijn vader zorgde 10 jaar later voor een breuk met hem en kort nadien stopte ook mijn contact met mijn 2 jaar jongere broer. Triggers zoals een liefdesrelatie die op de klippen loopt, trouwen, mijn mama overleven en problemen op mijn werk waren heel zwaar. Er was niets of niemand die de link legde, maar ondertussen is het me duidelijk dat ze terug te brengen zijn tot de trauma’s die ik op jonge leeftijd doormaakte.
Ik heb altijd wel ergens geweten dat ik met een groot probleem of groot geheim zat, maar ik durfde of kon er niets aan doen omdat mijn verdriet te groot was. Totdat mijn grootmoeder was het overduidelijk: dat verlies kon ik er niet nog eens bij hebben, zo kon ik niet meer verder.
Burn-out was de diagnose, eindelijk een verklaring en dan weet je wat te doen: rusten, leuke dingen gaan doen, kortom batterijen terug opladen. En 4 maanden later stond ik er terug en begon het helemaal opnieuw. Totdat mijn eigen vrouw borstkanker kreeg en toen was de maat vol. Het heeft mij 37 jaar later, meer dan een jaar gekost om erover te kunnen praten in een groepstraject, maar dat was dan ook voor mij het kantelmoment.
Ik ben begonnen met boekvoorstellingen bij te wonen, podcasts te luisteren, naar Kom Op Tegen Kanker geweest om een lichtje te branden, een retraite van 3 dagen gevolgd rond Jong Ouderverlies in Nederland. Gesprekken gevoerd met familie, vrienden en collega’s. Foto’s en 8mm films herbekeken van vroeger. Boeken beginnen lezen over het thema.
Kortom, het rouwproces dat ik destijds nooit gehad heb, ben ik uitgesteld doorgegaan. En door gebrek aan aanbod in België ben ik nu bezig met het thema van Jong Verlies op de kaart te zetten in België.
Dit alles ga ik nu nog finaliseren door een Facebook pagina te maken over het leven van mijn mama en een herdenking te organiseren ter ere van haar. En sta ik op het punt om terug contact te zoeken met mijn vader, omdat hij uiteindelijk diegene is die het kortst bij haar gestaan heeft, ook al zal dan niet makkelijk worden gezien ons verleden.
Wie ben ik
Ik ben Christophe, woonachtig in Puurs-Sint-Amands, getrouwd en geen kinderen. Dat laatste lijkt misschien vreemd, maar is eigenlijk heel eenvoudig, ik wou niet dat mijn kinderen hetzelfde zouden kunnen meemaken als wat mij overkomen is.
Ik ben werkzaam als IT’er en hou van koken, lekker eten, een goed glas wijn, op vakantie gaan en wandelen in de natuur. Daarnaast vind je mij ook vaak terug in mijn sier- of moestuin en met een wedstrijd voetbal of een concert (van 1 van mijn favoriete artiesten) kan mijn avond zeker niet stuk.
Daarnaast ben ik vrijwilliger bij de vzw www.missingyou.be, waar ik praatgroepbegeleider ben voor kinderen tussen 6 en 12 jaar, die iemand dierbaar zijn verloren.
En ben ik ook bezieler van www.retrorouw.be, waar ik het taboe/patroon rond Jong Verlies probeer te doorbreken en gratis lotgenotencontacten organiseer, een privé Facebook groep heb opgezet voor ervaringszielen, samen met een Instagram account om onze dierbaren opnieuw in beeld en op de voorgrond te brengen.
Lost & Co en ik
In mijn zoektocht naar erkenning en verbinding ben ik in contact gekomen met Lost & Co en wou ik mij inschrijven op een sessie van ‘Op de koffie met Lo(s)t-genoten’, maar uiteindelijkging ik mee met ‘Troost op Wandel’. Een wandeling waarbij ik voor de eerste keer terecht kon met mijn verlies van weleer en dat naast het heel recente verlies van een andere deelneemster.
Na de wandeling nam ik contact op met Kathleen van de Wegwijs omdat ik geen aanbod vond rond Jong Ouderverlies en zo ben ik in contact gekomen met Mieke Ankersmid in Nederland en ben ik daar op retraite gegaan gedurende 3 dagen in een klooster. Waar ik gans mijn leven mijn verdriet onderdrukt heb en dacht dat ik de enige was die zoiets mee maakte, zat ik daar plots samen met 12 andere ervaringszielen. Toen moest mijn uitgesteld rouwproces natuurlijk nog beginnen. Maar door de verbinding opnieuw aan te gaan met mezelf en mijn mama opnieuw te verweven in mijn leven kan ik, tot mijn eigen verbazing, bevestigen dat het mogelijk is.
Toen wist ik ook zeker dat ik ooit Compagnon zou worden voor mensen met uitgesteld verdriet. Ik zou heel graag in contact komen met kinderen, jongeren en volwassenen, die op jonge leeftijd iemand dierbaar verliezen of zijn verloren. Maar evengoed met ouders die 1 van hun kinderen verliezen of mensen die een partner verliezen waarbij er kinderen zijn, om ook de nadruk te leggen op praten over de overledene en wat de gevolgen kunnen zijn als je er niet de ruimte voor hebt of neemt.
Voor mensen met een depressie of burn-out, wil ik de aandacht erop vestigen dat dit mogelijks te maken kan hebben met een trauma op jonge leeftijd en dat spijtig genoeg de link hiermee vaak genoeg niet gelegd wordt door huisartsen.