Mijn verlieservaring
De laatste jaren waren voor mij zeer heftig. In 2017 verloor ik mijn vader, in 2019 mijn moeder. Ik had nooit tijd om deftig te rouwen. Toen kwam Covid... als verpleegkundige heb ik meer dan een jaar in de Covid-afdeling gewerkt, heel wat verdriet en miserie gezien, veel mensen zien sterven, alleen, zonder hun familie of vrienden want niemand mocht erbij komen. Mensen moesten na hun sterven zo snel mogelijk ingepakt worden, in twee zakken met een heel grote sticker “COVID”, alsof de persoon gewoon gereduceerd werd tot een virus. Het was triest en onmenselijk.
Al dat verdriet heeft zijn tol geëist en op 14 februari 2022 kreeg ik de diagnose borstkanker. Ik viel uit de lucht. Borstkanker? Ik? Dat kan niet. Ik heb drie maal borstvoeding gegeven en er zit geen borstkanker in de familie. Maar ik kon er niet onderuit. Ik moest behandeld worden: eerst operatie, daarna chemo en dan stralen. Bye, bye lang krullend haar (dat gelukkig al lang teruggegroeid is met nog meer krullen :-))
Maar ik wou niet aanzien worden als kanker-patiënte. No way. Nog steeds niet, behalve als het is om mensen te tonen dat het allemaal wel goed kan komen. En vanaf nu kies ik resoluut voor mezelf en probeer ik zoveel mogelijk te genieten van wat echt belangrijk is in het leven.
Wie ben ik?
Ik ben verpleegkundige, reeds 33 jaar, en werk nu op de afdeling urologie en gynaecologie in het OLV ziekenhuis van Aalst. Daarnaast heb ik nog een piepklein winkeltje (’t Lavendelhuisje) waar ik ook soms therapie geef aan mensen. Ik werk vooral met aromatherapie, bloesemremedies, kleurtherapie en het voornaamste... gesprekstherapie.
Op mijn werk in het ziekenhuis probeer ik de mens altijd integraal te bekijken. Er is zoveel meer dan de medicatie, de wondzorg, de hygiënische zorgen. Ik vind het zo fijn als ik mensen kan helpen door met hen te praten en vooral te luisteren. Ook een vleugje humor is zeer belangrijk. Ik ben nog geen enkele patiënt tegengekomen die niet met humor omkan. En het helpt echt om hun dag een beetje beter te maken.
Lost & Co en ik
Het is belangrijk dat je de authentieke aanwezigheid voelt van mensen. Mensen die naar je luisteren, dat is echt waardevol. Mensen die met een kort berichtje laten weten dat ze aan je denken. Ik wil dat ook betekenen voor anderen en daarom wou ik zeker compagnon worden. Ik ben blij dat ik op mijn werk de mensen ook al moed kan inspreken. Ik verzorg elke dag mensen met borstkanker en ik vind het fijn er voor iemand te zijn vanuit wat ik zelf heb meegemaakt.