Zoals veel gebeurtenissen -zo niet alle in het leven- was het Whisper festival een rimpeling in de tijd, een passage in die grote stad. Het prachtige park en OLT Rivierenhof als decor, zaal en podium, wandelwegen, speelplein voor de kinderen, bank om te rusten, bar om onverwachts vrienden tegen het lijf te lopen.
Voor iemand als ik, die al lang geen uurwerk meer draagt, was het zalig. Het leek een andere, nieuw ontdekte tijdzone. Je zag het aan mensen hun gezicht, hun rustiger stap, de open blik in hun ogen. Mensen kwamen erbij zitten en luisterden. Naar verhalen waar ook grote en scherpe en veel pijn in doorklonk. Verhalen met een opdracht waaraan ieder mens altijd begint met een zuchtend Hoe begin ik daar aan? Waar vind ik de kracht? Wie zal met mij meegaan?
Het podium is een salon met royale zetels, salontafel en bijgekleurd door uitbundige bloemen.
Muzikant Abel Ghekiere start zijn verhaal inderdaad met een zuchtend Hoe begin ik daaraan?
Sandra De Haes toont zich als Lost& Co een wegwijzer naar de gouden randjes die verdriet verzachten en de weg vooruit tonen. Ze belooft uit ervaring dat die gouden randjes ook de mensen zijn die in het verdriet naast jou zullen staan, mensen die er altijd al waren of door het verlies op jouw weg gekomen zijn.
En dan is de vraag Waar vind ik de kracht? onverwacht snel beantwoord.
Abel toont de kracht die hij vond, staat recht en speelt Love Supreme
Het gouden randje ís liefde tot het uiterste.
En de pijn dan? Die gaat nog een heel eind van de weg samen met jou afleggen. Maar draagbaar én gedragen door wie naast jou loopt.
En die dragers? Dat kan iedereen zijn – wat een geluk! Plus de compagnons, graag-gedaan-ers, ambassadeurs, vormingsmedewerkers en wegwijzers van Lost & Co.
Meer lezen uit de pen van Peter? Dat kan op peter-callewaert.be