Mijn verlieservaring
Eind juli 2019 kregen we te horen dat mijn man Marc kanker had en enkel palliatief behandeld kon worden. Vechter als hij was, heeft hij gestreden al een leeuw, maar de strijd was oneerlijk en ruw. Na amper 4 maanden heeft hij de strijd moeten opgeven. Toen mensen me zeiden dat ik moest genieten van de mooie momenten, wist ik niet wat ermee te doen. Maar na zijn overlijden besefte ik de schoonheid van de momenten die we samen hebben gehad. We hebben samen met de kinderen zoveel gepraat, intens genoten van elkaar. De periode van afscheid nemen en de dag van het overlijden zelf waren zeer intens, maar ook heel warm.
Na zijn overlijden werd ik geconfronteerd met een leegte en schakelde ik uur per uur, dag na dag, week na week, in overlevingsmodus. Ik had schrik om als vroedvrouw op de intensieve neonatologie terug aan de slag te gaan. Zou ik de stress aankunnen, het verdriet van ouders kunnen begeleiden? Toen ik enkele weken opnieuw aan de slag was, veranderde de wereld. Corona legde de hele maatschappij stil en alle me zo dierbare contacten vielen weg. Toen heb ik ten volle beseft dat mensen elkaar nodig hebben, voor een babbel, een wandeling, een warm gebaar. Ondertussen waag ik me aan een nieuwe uitdaging. Na 27 jaar zeg ik de neonatologie vaarwel en ga ik vanaf mei '22 aan de slag in het zorgcentrum na seksueel geweld van het UZA.
Wie ben ik?
Als vroedvrouw werk ik vanaf mei in het zorgcentrum na seksueel geweld. Mijn vrije tijd gaat vooral naar familie en vrienden. Door de vele uren alleen zijn heb ik mijn creatieve kant ontdekt. Popjes en dekens haken, stenen beschilderen (heb er honderden in Lint gelegd tijdens de lockdown) en aquarellen. Verder vind je me vaak in de natuur, wandelen en fietsen daar kan je me steeds mee verleiden.
Lost & Co en ik
Tijdens de coronaperiode heb ik ten volle beseft dat mensen elkaar nodig hebben, voor een babbel, een wandeling, een warm gebaar. Het zaadje om compagnon te worden was al geplant, maar is toen enkel maar gegroeid.
Graag wil ik een houvast zijn om met ieder van jullie op pad te gaan, een wandeling , een koffietje, een luisterend oor. Een moment van herkenning en erkenning delen. Ergens op zoek gaan naar het einde van de tunnel, en het licht tegemoet wandelen.